Rozdział 16. Wszystko trwa dopóki sam tego chcesz.

- To powodzenia. Pa. – Wioleta usłyszała w słuchawce.

- Nie dziękuję! I nawzajem! – odpowiedziała i zakończyła połączenie.

 Dzisiaj Resovia gra w Łodzi mecz z Jastrzębskim Węglem. Co prawda jest to tylko spotkanie towarzyskie, ale wygrana zawsze cieszy. Wiola miała dylemat komu ma kibicować i mimo wszystko po cichu trzymała kciuki za Kubiaka i spółkę. Dzisiaj też, Wiola zaczyna rok akademicki na nowej uczelni, więc powodzenie na pewno Jej się przyda. Była zaskoczona tym, że wakacje minęły w oka mgnieniu. Nie zna tu praktycznie nikogo, nie zna miasta, a mimo to czas nie dłużył Jej się w nieskończoność. Z jednej strony bała się tam iść, a raczej tego jak przyjmą Ją ludzie z kierunku. W końcu oni znają się już dwa lata i są zgrani, a Ona będzie kimś obcym; miała tylko nadzieję, że nie będzie piątym kołem u wozu. Z drugiej strony cieszyła się, że będzie miała własne zajęcia, obowiązki, będzie miała powód do opuszczenia czterech ścian i nie będzie już dłużej bawiła się w „perfekcyjną panią domu”. Pierwszego dnia miała dopiero na 14 więc na szczęście nie musiała zrywać się z samego rana. Był jeszcze jeden powód do dobrego humoru, mimo że był 1 października pogoda była iście wakacyjna. Wiola po godzinie 13 ruszyła pewnym krokiem na uczelnię. Nie obyło się bez trudności w odnalezieniu odpowiedniej auli, ale w końcu znalazła salę numer 134. Stało przed nią blisko 30 osób pogrążonych w wesołej rozmowie. To co zaskoczyło Wioletę, to że zauważyła tam trzech chłopców, a faceci zazwyczaj nie wybierają kierunków filologicznych.

- Hej. – wszyscy spojrzeli na Nią zdziwieni. – Jestem Wiola Markowska i będę z wami studiować w tym roku. – uśmiechnęła się niepewnie.

- Cześć, hej, siema. – odpowiedzieli wszyscy na raz i po kolei zaczęli się przedstawiać. Wiolka wiedziała, że nie zapamięta tak łatwo imion, ale formalności to formalności. Zapamiętała Marysię, niewysoką brunetkę o czarnych oczach oraz imiona chłopaków: Patryka, Filipa i Karola. Wszyscy wydawali się bardzo mili i od razu zaproponowali integrację. To rozumiem! Najlepsze chwilę studenckiego życia! Jako że był pierwszy dzień zajęć i głownie wszyscy zaczęli od organizacji roku, zamiast o 20:30 Wiola skończyła zajęcia kilka minut po 18. Zebrała swoje rzeczy i ruszyła do mieszkania.

- W którą stronę idziesz? – zapytał na przejściu nowy kolega Filip.

- Na Staszica, a Ty?

- Nie gadaj! Ja też! No to super, nie będę musiał łazić sam! Dawno przyjechałaś do Rzeszowa?

- Na początku lipca.

- A czego zmieniłaś uczelnię? Przecież w Lublinie jest wyższy poziom, sam chciałem tam studiować, bo jestem rodowitym Rzeszowianinem i chciałem się wyrwać od rodziców, ale rozumiesz, za wyskokie progi.

- Bez przesady. Głównie przeniosłam się ze względu na mojego chłopaka i z powodu moich byłych już przyjaciół, ale o tym nie chce mi się gadać.

- Ok., nie naciskam. Podoba Ci się miasto?

- Trudno powiedzieć. W zasadzie to nie wiem.  Nie znam tu nikogo i nigdzie nie chodzę.

- To musimy to zmienić! – Filip popadł w widoczny entuzjazm. – Bardzo dobrze trafiłaś! Masz przed sobą człowieka, przed którym żaden klub w tym mieście nie ma tajemnic! To co powiesz na wieczorny maraton imprezowy? Dzisiaj? – Wiolka mogła się tego spodziewać. Jej nowy kolega wygląda na imprezowicza, pewny siebie luzak i trzeba przyznać, że cholernie przystojny, kasztanowe błyszczące oczy, duże usta, nawet wysportowane, nawet te jego blond włosy nie są wadą.

- Dzisiaj odpada. Zbyszek, to znaczy mój chłopak wraca z wyjazdu więc pewnie nie będzie mu się chciało.

- Zbyszek? Ile on ma lat?!- zaśmiał się Filip. – Z wyjazdu wraca? Co on kierowcą tira jest?

- Ej! Nie zbijaj się! – Wiola walnęła go lekko w ramię – Imię jak imię. I kierowcą nie jest.

- Ok., nie drążę tematu. To jakoś się zgadamy na imprezowanie. A teraz muszę Cię opuścić bo to mój blok.

- Żartujesz sobie? – palnęła Markowska.

- Ok., niech stracę, mogę Cię odprowadzić.

- Nie o to mi chodzi. Ja też tu mieszkam, na czwartym piętrze, a Ty?

- Ja na siódmym. Że też się jeszcze nie spotkaliśmy.

- Widocznie świat nie jest aż taki mały.

Po powrocie do mieszkania Wiola zrobiła sobie kanapkę i siadła na kanapie włączając telewizor. Akurat leciały wiadomości sportowe. No tak ,mecz! Zupełnie zapomniała.

- Dzisiaj dwie drużyny Asseco Resovia i Jastrzębski Węgiel rozegrały w Łodzi spotkanie towarzyskie. Zagrano pięć setów i w końcu zawodnicy z Podkarpacia wygrali w stanie 3 do 2. Mecz był wyrównany, widać było, że zadbano o dobre widowisko dla kibiców. Niestety zdarzył się przykry incydent. Nowy nabytek Resovii, atakujący Zbigniew Bartman, doznał kontuzji przy próbie ratowania piłki. Nie mamy jeszcze informacji jak poważne jest to uszkodzenie ciała. Miejmy nadzieję, że to nic poważnego, tym bardziej, że już w sobotę startuje PlusLiga.

Wiolka zerwała się z siedzenia i rzuciła po telefon. 2 nieodebrane połączenia od Zibiego. Wybrała Jego numer, na szczęście od razu odebrał.

- Widziałam wiadomości. Boże, co Ci się stało? – zapytała roztrzęsiona.

- Kolano, znowu. Będę żył.

- Ale jaka jest diagnoza? Poważna ta kontuzja?

- Raczej przez najbliższy miesiąc nie wyjdę na boisko, ale czuję się dobrze. Za jakieś 2 godziny będę w domu.

- Cieszę się. I przykro mi z powodu urazu.

- Niepotrzebnie, dam radę. Powiedz lepiej, jak tam na uczelni.

- Fajnie, w domu Ci opowiem. Ale wiesz co? Studiuje ze mną taki Filip i mieszka w tym samym bloku co my!

- Przystojny?

- Jak cholera!

- Pakuj się. Wyprowadzamy się.

- Głupek. – zaczęła się śmiać.

Skoro Jej mężczyzna niedługo wraca postanowiła przygotować Mu coś pożywnego do jedzenia. Cieszyła się, że zaraz będą razem, tym bardziej, że Bartman wraca z bitwy ranny. No może nie dosłownie. Dawniej, jak mężczyźni wracali z wojny, ich kobiety ze łzą w oku dumnie ich witały. Szczególnie kiedy ta wojna była wygrana. Zdecydowała więc, że zrobi domową pizzę- dużo mięsa, czyli to co faceci lubią najbardziej. Nastawiła posiłek w piekarniku i wygospodarowała kilka minut dla siebie, aby i Ona osobiście mogła zrobić wrażenie. Kiedy po prawie 40 minutach posiłek był gotowy, a Zbycha jak nie było tak nie było, postanowiła go Niego zadzwonić. W tym samym momencie, kiedy miała już wybierać Jego numer usłyszała pod drzwiami Jego głos.

- Jestem! – krzyknął. Pobiegła do Niego żeby się przywitać. Tego jaki miała wyraz twarzy kiedy Go zobaczyła nie da się tak po prostu opisać. Nie było to jednak spowodowane widokiem usztywnionej nogi Zbigniewa, ale tym, że nie przybył sam. Pomagała mu ustać kobieta. I to nie była jakaś tam kobieta, ale wyglądała jak top modelka: wysoka, długie nogi, brązowe włosy do pasa, błyszczące piwne oczy. Brakowało Wioli tylko jednego szczegółu, kto to jest, więc patrzyła pytająco na Zbycha.

- Cześć. – powiedziała. – Jak się czujesz?

- Dobrze. Nie boli jakoś strasznie, ale ciężko było mi wejść po schodach, więc Magda mi pomogła. – Wiola zaświeciła się w głowie czerwona lampka, na dźwięk imienia kobiety.

- Dziękujemy za pomoc. – powiedziała do niej Wiolka.

- Nie ma za co. Zawsze staram się mu pomagać. – odpowiedziała Magda i zmierzyła wzrokiem Wioletę.

- Może zostaniesz na kolacji, czuję jakieś smakowite zapachy. – zwrócił się do niej Zbyszek, a Wiolka miała minę, jakby ktoś dał Jej w twarz.

- Myślę, że Twoja znajoma jest zmęczona. – powiedziała.

- Masz rację. Jutro wpadnę do Ciebie Zbyszek, to zobaczę jak noga i zmienię Ci bandaże, żebyś nie musiał fatygować się do klubu.

- Nie ma potrzeby. – powiedziała Wioleta. – Z tym sobie poradzimy.

- Jednak przyjdę. Trzeba kogoś kompetentnego –  Magda złośliwie podkreśliła to słowo – żeby nie pogorszyć stanu nogi. Zibi robi dobrą minę do złej gry, ale tak naprawdę nie jest zbyt kolorowo. Więc do jutra. – powiedziała fizjoterapeutka i z ironicznym uśmiechem przejechała dłonią po plecach Zbyszka. Kiedy opuściła mieszkanie Wiola patrzyła na Niego z zaskoczeniem.

- No co? – zapytał jakby nigdy nic.

- Nic. – powiedziała wkurzona i poszła do kuchni nie zważając na to, że Zibi będzie musiał sam przykuśtykać po ścianie. Usiadł na krześle w kuchni, kiedy Jego dziewczyna szykowała posiłek.

- Smacznego. – życzyła Mu.

- Dziękuję. Wygląda pysznie!

- Wiem.

- Obraziłaś się?

- Nie.

- Przecież widzę.

- Nie obraziłam się. Po prostu Cię nie rozumiem.

- Tylko mi pomogła.

- Wiem, ale mówiłeś wcześniej, że nie chcesz mieć z nią nic wspólnego, a ja tu widzę, że się zaprzyjaźniliście, nie chwaliłeś się.

- Oj Wiolka. – złapał Jej dłoń.

- Weź się. – zabrała dłoń.- Jedz bo Ci wystygnie.

- A ty nie jesz?

- Nie jestem głodna.

- Ej! Nie bądź zazdrosna, bo nie masz powodu.

- Nie jestem. – skłamała, choć wewnątrz czuła zupełnie coś innego i wyszła z kuchni. Poszła do sypialni, żeby się położyć. Świetnie, jeszcze tylko tej larwy brakowało. Była wkurzona i gotowa na wszystko, żeby tylko ta menda niczego nie zepsuła. Po chwili przyszedł do niej Bartman i położył się obok.

- Przesadzasz. – powiedział.

- Według Ciebie. Nie wierzę w takie słodkie relacje z eks, tym bardziej po tym jak mówiłeś, że Cię zostawiła. Sam przestrzegałeś mnie przed Łukaszem, a teraz sam nie zauważasz o co jej chodzi. Mogę Cię o coś prosić? Ogranicz z nią kontakty, ok?

- Wiola…

- Ok.? – powtórzyła.

- No skoro chcesz. Lepiej powiedz jak było na zajęciach.

- Fajnie. Mili ludzie, mili prowadzący.

- A ten Filip?

- Mieszka na siódmym piętrze. Wydaje się super i chce się wybrać na imprezę, ale chyba poczekamy, aż wyleczysz nogę.

- Jak chcesz to idź sama.

- Ale ja nie chce iść sama.

- To się bardzo cieszę. – pocałował Jej dłoń.

- A jak doszło do kontuzji i ile to potrwa? – zmieniła temat.

- Biegłem do piłki, jakoś się potknąłem i uderzyłem kolanem o bandy reklamowe. A że były ledowe to rozwaliłem nogę, trochę krwi się polało, spuchła mi, coś tam się przesunęło czy pękło, ale będzie dobrze. Dwa tygodnie mam siedzieć w domu, a potem jakieś ćwiczenia rehabilitacyjne i w sumie po miesiącu wrócę do treningów.

- Pechowo zacząłeś.

- Ważne, żebym dobrze skończył. – objął Ją ramieniem, ale zignorowała to.

- Dobranoc. – powiedziała i odwróciła się od Niego.

- Wioluś, widzę, że jesteś na mnie wkurzona. – nie dawał za wygraną.

- Nie da się ukryć. Mam rozumieć, że teraz ta kobieta będzie tu przychodziła codziennie, żeby zmieniać Ci bandaże jakbyś miał 5 lat? Weź sobie nie rób jaj!

- Ok., zadzwonię do niej, że damy sobie radę sami, wyluzuj się. – mówił lekceważącym tonem, jakby Wiolka robiła aferę o przewróconą szklankę.

- Posłuchaj, nie chcę żebyś robił coś z litości, tylko żebyś to przemyślał i zrozumiał dlaczego tak się zachowuję. Jakbyś się czuł, gdybym to ja się spoufalała z moim byłym chłopakiem?

- Po pierwsze, nic dla Ciebie nie robię z litości, ale z miłości. – przeczesał dłonią Jej włosy. – A po drugie, nie możesz się zakumulować ze swoim eks, bo jestem Twoim jedynym facetem. – pokazał Jej język.

- Fakt, dowaliłeś mi. A co jeśli chciałabym się pogodzić z Łukaszem? Tak naprawdę to mi go brakuje.

- Nie zgrywaj się. Sama mówiłaś, że nie chcesz go znać.

- Ty też jeszcze tak nie dawno mówiłeś, że nie chcesz mieć z Magdą nic wspólnego.

- Zamierzasz mnie teraz szantażować? – zirytował się.

- Nie, tak tylko mówię.

- Dobrze, nie kłóćmy się. Ograniczę z nią kontakty i jeszcze więcej czasu będę poświęcał Tobie. – złożył pocałunek na Jej czole. – Zaplanowałem dla nas życie tylko w różowych barwach.

- Trzymam Cię za słowo! – ułożyła się i wkrótce zasnęła.

                                                  

                                                    ***************

nie da sie ukryć, opuściłam onet, bo nie mam już do niego siły. ileż razy można próbować dodać post, czy też komentarz i okazuje się to bezskuteczne? nie zdziwię się jeżeli wkrótce wszystkie blogi przeniosą się na inne platformy. 

Musiałam wprowadzić wątek Magdy, po to jest odpowiedni egzemplarz na czarną owcę, prawda? :) Muszę jakoś powoli dążyć ku końcowi tego powiadania, bo niedługo zrobi się z tego m jak miłość.

 I've got the autumn time sadness. Nie znoszę 1 listopada i łażenia po cmentarzach, nie znoszę takiej pogody, w ogóle nie znoszę jesieni. Jedyny plus to cztery dni wolnego.

pozdrawiam, Embouteillages ;*

jeżeli czytasz, zostaw nawet najkrótszy komentarz, łatwiej wtedy o motywację.