Rozdział 20. Zamki, wyprawy, smoki to Ty. Ja czekam na Ciebie w wieży.

- Czego Cię nie było cały tydzień na uczelni? – spytał Filip kiedy odwiedził w piątek swoją sąsiadkę.

- Oj wiesz, nie chciało mi się. – nie skłamała. – Chociaż dopiero początek roku, mój zapał do nauki jest znikomy. Poza tym Zbyszek ma możliwość załatwienia mi zwolnienia lekarskiego, więc korzystam. Poza tym musiałam odwiedzić siostrę bo nie widziałyśmy się od wieków. A zmieniając temat, co z naszym projektem?

- Zrobiłem sam. Prześlę Ci to i powiesz czy może być. Jestem otwarty na zmiany.

- Serio? Zrobiłeś? Jesteś wielki!

- Spoko. Zabierzesz mnie kiedyś na piwo to się odwdzięczysz.

- Chyba jednak nie. – Wiola uśmiechnęła się. - W najbliższym czasie muszę unikać alkoholu, więc pójdziemy na ciastko, ok.? – powiedziała kładąc dłoń na swoim brzuchu.

- Słucham? Chcesz mi powiedzieć, że jesteś w ciąży? – spytał zaskoczony.

- Owszem. Ale zostaw to dla siebie, ok.? – puściła mu oko.

- Jasne. Strasznie się cieszę i oczywiście gratuluję. – przytulił Ją i pocałował w policzek. – Czyli rozumiem, że między Tobą i Zbyszkiem wszystko w porządku?

- W jak najlepszym.  Znowu jest między nami jak na początku i trochę mnie to śmieszy, że musimy się żreć, żeby później było idealnie.

- Burzliwy romans. – oboje zaczęli się śmiać.

 Wiola przez ostatni czas oswoiła się z myślą, że za siedem miesięcy na świat przyjdzie Jej dziecko i cieszyła się, że będą tworzyli pełną rodzinę. Filip kiedy patrzył na rozpromienioną twarz Wiolety cieszył się, że nie doszło wtedy między nimi do pocałunku. Uważał, że Wiolka jest fantastyczną dziewczyną i nie zasługuje na spieprzenie Jej życia. Cieszył się też, że doszedł do tego wniosku zanim się zakochał.

- „Czego ona chce, ona chce byś się postarał usłyszeć jej subtelny alarm. Czego ona chce,
ona chce byś docenił powaby ciała jej, ale nie od razu za nią szalał!” – w mieszkaniu pojawił się śpiewający, żeby nie powiedzieć fałszujący, Zbigniew. Wiola z Filipem spojrzeli po sobie i wybuchli śmiechem.  – No co? – powiedział Zibi patrząc oczami kota ze Shreka.

- Nic kochanie, nic. – śmiała się Wiola. – Co Ty w takim dobrym humorze?

- Bo jutro będzie cudowny dzień.

- A to dlaczego?

- No przecież gramy mecz ze Skrą, pierwszy w tym sezonie, i zamierzamy go wygrać! Mam 4 bilety. Masz ochotę się wybrać? Uwierz mi, że takiego meczu jeszcze nie było. – spytał Filipa.

- Jasne! – odpowiedział. – Liczę na jakieś dobre miejsca. – zażartował.- Tak w ogóle to ja już muszę lecieć, więc do jutra! – zostawił Wiolę i Zbyszka samych.

- Jak Ci minął dzień? – spytał Zibi.

- Cudownie leniwie. – uśmiechnęła się szeroko. Zbyszek odpowiedział tym samym i bez słowa wziął Ją na ręce. Przewiesił sobie Ją przez ramię i zaniósł do sypialni, a potem rzucił na łóżko.

- Co to ma znaczyć? – patrzyła na Niego roześmianymi oczami. Zbyszek zdjął z siebie koszulę i oparł się na rękach nad ciałem swojej dziewczyny.

- You’re beautiful, You’re beautiful, You’re beautiful it’s true. – zaintonował.

- Głupek. – Zbyszek już nie odpowiedział tylko zadbał o to, żeby przez najbliższy czas towarzyszyła Im fala przyjemności.

Kiedy Wiola dotarła razem z Filipem, Marysią i jej chłopakiem Danielem na Podpromie, była już zapełniona prawie cała hala. Zbyszek postarał się, mieli najlepsze miejsca w pierwszym rzędzie. Wszyscy ubrani byli w meczowe koszulki Resovii: Igły, Nowakowskiego, Kosoka, no i oczywiście Bartmana! Na trybunach przeważała biel i czerwień, ale nie zabrakło grupy Bełchatowian udekorowanych w żółto- czarne kolory. Po kilkunastu minutach rozbrzmiała pierwszy gwizdek i zawodnicy SKRY posłali w górę pierwszą piłkę tego spotkania. Nie obyło się bez emocji, bo mecz był wyrównany. Poza tym również pod siatką iskrzyło między dwiema drużynami. Na trybunach dało się również zauważyć bohatera narodowego- Andreę Anastasiego, który bacznie przyglądał się blisko trzygodzinnemu spotkaniu. W końcu Piotr Nowakowski zakończył mecz, pieczętując wygraną swojego zespołu. Kibice oszaleli, a Bełchatowianie nie mogli sobie darować przegranego do dwunastu tie-breake. Jednak taki właśnie jest sport. W końcu głos zabrał komentator ogłaszającym Bartmana MVP spotkania. To co zaskoczyło wszystkich to to, że po odebraniu symbolicznej statuetki zabrał głos.

- Chciałem wszystkim podziękować za fantastyczny doping, bo dzięki Wam udało nam się wygrać! Szczególnie chciałbym jednak podziękować mojej dziewczynie. Wioluś, mogę Cię prosić? – mówił patrząc na Nią, a wszyscy kibice dopingowali Ją i krzyczeli Jej imię. Wiolka patrzyła zdezorientowana na przyjaciół i Zibiego, ale w końcu stanęła u Jego boku.

- Co Ty dajesz?- spytała czerwona jak burak.

- Wiola. – mówił do mikrofonu. – Chciałbym, żeby wszyscy dowiedzieli się jakie masz szczęście w życiu i że nigdy nie wypuszczę go z rąk. Dlatego pragnę Cię zapytać w obecności tych wszystkich osób czy wyjdziesz za mnie.  – ukląkł na jedno kolano i wyciągnął w Jej kierunku rękę z przepięknym pierścionkiem. Wiola patrzyła na Niego z otwartymi ustami, a do Jej uszu nie docierały żadne dźwięki. W jednej sekundzie zmaterializował się obok Nich pan zajmujący się oprawą meczu i wyciągnął  ich stronę mikrofon.

- Zibi! Ty oszalałeś! – odezwała się w końcu.

- Tak, na Twoim punkcie. – Bartman cały czas miał na twarzy uśmiech. – Ale chciałbym, żebyś odpowiedziała na pytanie, bo już mnie kolano boli. – po tym słowach wszyscy kibice zaczęli się śmiać.

- Wariat! – odpowiedziała Wiola. – Oczywiści, że za Ciebie wyjdę. – na hali rozległ się aplauz i słowa „gorzko, gorzko”. Zbyszkowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Błyskawicznie włożył pierścionek na palec i zatonął w Jej ustach. Wiola była w tym momencie najszczęśliwszą osobą na świecie. Teraz już nie była dziewczyną Zibiego, ale Jego narzeczoną. Wtuliła się mocno w Bartmanowy tors, a z oczu poleciały Jej łzy. Zbyszek niczym nie zdradził się co planuje. Kiedyś Wiolka marzyła, żeby mężczyzna oświadczył Jej się pod wierzą Eiffla, ale teraz nie zamieniła by tej chwili na nic innego. Każda kobieta chciałaby mieć takie oświadczyny, z zaskoczenia, na oczach kilku tysięcy ludzi.

- Proszę Państwa. Tego mury naszej hali jeszcze nie widziały! Zawodnik naszej drużyny oświadczył się przed wszystkimi kibicami. W takim razie możemy tylko pogratulować. – mówił ich „statyw”. – Zbyszku, powiedz nam jak się czujesz.

- I’m so lucky, lucky, lucky, lucky! – zaśpiewał.

- Ok. widzimy, że jesteś człowiekiem o stu talentach! A Ty Wiolu jak się czujesz? Spodziewałaś się? Było romantycznie?

- Nie spodziewałam się i jest mi głupio bo wszyscy na nas patrzą. A czy było romantycznie? „Romantyzmem tego widoku spokojnie można by obdzielić ponad cztery sezony seriali z Wenezueli”- zaintonowała.

- Moi drodzy widzę, że jesteście rozśpiewani. W takim razie cała hala „sto lat, sto lat!”.

Po tym wszystkim do Wioli podeszli zawodnicy obu drużyn i zaczęli Jej gratulować. Była jeszcze bardziej podekscytowana, bo osoby, które podziwiała teraz przytulały Ją i życzyły wszystkiego najlepszego. Czuła się jak we śnie i miała nadzieję, że nigdy się nie obudzi. W końcu jednak zawodnicy musieli wrócić do obowiązków zawodowych, nie mogli przecież pozbawić kibiców możliwości zrobienia sobie wspólnego zdjęcia czy tez wzięcia autografu. Wiola wróciła więc do przyjaciół, którzy oczywiście też zaczęli Ją przytulać i składać gratulacje.

- Boże! To było takie romantyczne! – krzyczała Marysia. – Widzisz Daniel?  Ty też mógłbyś zrobić coś takiego!

- Ok., też mogę Ci się oświadczyć po skończonej pracy, tylko będziesz musiała przyjść na budowę. – odpowiedział ze śmiechem Jej chłopak.

- Wiolka! Widzisz?! Mówiłem, że wszystko się ułoży! Gratuluję! To kiedy bawimy się na weselu? – krzyczał Filip.

- Dajcie spokój, to wszystko jeszcze do mnie nie dociera.

Kiedy opuszczali halę większość ludzi gratulowała Jej i krzyczała „wszystkiego najlepszego”. Były też dziewczyny, które patrzyły na Nią jakby chciały Ją zabić, ale postanowiła nie zwracać na to uwagi. Dzisiaj nic nie było  w stanie zepsuć Jej humoru.  To był dotychczas najszczęśliwszy dzień w Jej życiu i nie zamierzała zaprzątać sobie głowy głupotami. Nawet Magdą, która właśnie zaszła Jej drogę.

- No udało Ci się Go usidlić. Nie łudź się, że na stałe. Pamiętaj, że jestem obok. – zadrwiła. Wiola tylko się zaśmiała i pokazała jej środkowy palec. Nie ma dzisiaj takiej mocy, która zmąci Jej humor. Kiedy wyszli na parking zobaczyli, że Zibi siedzi już w swoim samochodzie. Przyjaciele zostawili Wiolę samą, a Ona wsiadła do pojazdu. Patrzyła z uśmiechem na rozradowaną twarz swojego mężczyzny. Już miała Ją pocałować, ale przerwał Im dźwięk Jego telefonu. To był ojciec Zbyszka, który oczywiście im gratulował. Oboje ciągle dostawali smsy i telefony z życzeniami. Czuli, że zrobili show.

Po powrocie do domu Wiola ugotowała szybki obiad, a Zbyszek poszedł pod prysznic. Wieczorem siedli na kanapie i włączyli romantyczny film. Wiola już dziesiątki razy oglądała „Jeden dzień”, ale zawsze płakała na końcu. Przytuliła się do Zbyszka, a On położył dłoń na Jej brzuchu.

- Ale mi dzisiaj zrobiłeś niespodziankę. A pierścionek – wyciągnęła dłoń przed siebie – przepiękny. Musiał kosztować majątek!

- Fakt, ale moja narzeczona zasługuje na coś specjalnego. – zbliżył się do Niej, by Ją pocałować, ale znów przerwał im telefon. Tym razem Wiolki.

- Słucham.  - spytała dziewczyna po odebraniu połączenia.

- Wiola! Córeńko! Dzwoniła Twoja siostra i mówiła co się dzisiaj stało! To prawda, że ten Twój Batman oświadczył Ci się przy tych wszystkich ludziach? – mama Wiolety była wzruszona.

- To prawda. I jestem cholernie szczęśliwa.

- W takim razie ja też. Mam tylko nadzieję, że w końcu Go poznam. Tylko pamiętajcie, że najpierw musisz skończyć studia, a dopiero później myślcie o dzieciach! – powiedziała Pani Markowska.

- Mamo… chyba muszę Ci coś powiedzieć.

- No nie! Jesteś w ciąży! I co teraz? Jak pogodzisz macierzyństwo z nauką? – lamentowała Jej mama.

- Poradzimy sobie.
- Mam nadzieję. W takim razie już niedługo wyjdziesz za mąż.

- Oj spokojnie, spokojnie…

- Dobrze. W takim razie nie będę Wam przeszkadzać. Do usłyszenia Pani Batman!

- Mamo! Ile razy mam Ci powtarzać. Bartman, a nie Batman. – roześmiała się Wiola.

- No tak, tak. Pa. – rozłączyła się.

- Batman? – śmiała się Zibi. – też mi się podoba!

- Mama nam gratuluje, jest przerażona tym, że jestem w ciąży i chce Cię poznać.

- To musimy zaprosić Twoich rodziców.

- Nie wiem czy towarzystwo mojego ojca jest tym czego teraz chcę.

- Wioluś. Nie można tak. Ja wiem, że było ciężko, ale to jest Twój tata.

- Ok. Dobra, nie zamierzam się dzisiaj dołować. Na czym to skończyliśmy? – Zbyszek od razu złożył pocałunek na Jej słodkich ustach.

- Kocham Cię. – powiedziała.

- Ja Ciebie bardziej. I to do końca świata. – ponownie zatonął w miękkich wargach.  

                                                   *******************

aż się sama sobie dziwię, jakie farmazony piszę ;) ale jakoś ostatnio mam tak dobry humor, że nie byłam w stanie niczego zepsuć. ;p kuuuuurde, takie oświadczyny to moje marzenie. nie mówię tu, że oświadczającym miałby być Mr ZB9 , może to być nawet jakiś zapyziały informatyk, ale takie zaskoczenie przy tylu osobach, fajnie by było ;)

muszę znaleźć sposób na rozciągnięcie doby! :)

pozdrawiam :*